Długość sarkomeru wynosi ok. W obrębie sarkomeru można wyróżnić odcinki anizotropowe (prążek A) i izotropowe (prążek I) zależnie od zdolności do załamywania światła w mikroskopie polaryzacyjnym. Część środkowa wykazuje zdolności do podwójnego załamania światła (prążek A), a części końcowe są jednołomne (prążek I).
Mięśnie – budowa i działanie. Pośrodku sarkomeru, pomiędzy włókienkami z aktyny, znajdują się filamenty miozynowe, nie przyczepione nigdzie. Zgrupowanie grubych włókienek miozynowych w środku sarkomeru daje efekt ciemnych prążków w obrazie mikroskopowym włókna mięśniowego. Obszary, gdzie nie ma filamentów miozynowych.
Schemat budowy sarkomeru miofibryli: A — przekrój podłużny, B — przekrój poprzeczny, C — budowa trójwymiarowa sarkomeru rozluźnionego, D — budowa trójwymiarowa sarkomeru w skurczu: Wiele sarkomerów, ułożonych jeden za drugim, składa się na jedną miofibrylę. Wiele takich miofibryli wypełnia włókno mięśniowe. Na schemacie przedstawiono budowę sarkomeru – fragmentu włókna mięśnia szkieletowego, w różnych fazach jego skurczu.
Zapisz literę oznaczającą schemat, który przedstawia skurcz sarkomeru. Tworzące go mięśnie można podzielić na trzy główne grupy, które różnią się budową i funkcjami: mięśnie szkieletowe, mięśnie gładkie oraz mięsień sercowy. Ze względu na swoją rolę układ mięśniowy, w tym zwłaszcza mięśnie. Budowa włókna mięśniowego –pojęcie sarkomeru. Skurcz izotoniczny i izometryczny a budowa mięśnia prążkowanego.
Fizjologiczne znaczenia skurczu pojedynczego i tężcowego. Preparat nerwowo-mięśniowy mięśnia łydkowego żaby i łapka reoskopowa. W połowie każdego prążka jasnego znajduje się tzw. Z, do której z obu jej stron przyczepione są filamenty cienkie.
Natomiast filamenty grube są częściowo wsunięte między filamenty cienkie. Obszar zawarty między dwiema liniami Z nosi nazwę sarkomeru i jest funkcjonalną jednostką miofibryli. Nie mają one jednorodnej struktury, lecz składają się z jaśniejszych i ciemniejszych odcinków, leżących na przemian.
Jaśniejsze odcinki zbudowane są z substancji pojedynczo załamującej światło - są to tzw. Powoduje to skracanie sarkomeru, ani miozyna ani aktyna nie zmieniają swojej długości. Miofibryle ulegają skróceniu i następuje skurcz włókna mięśniowego. Skurcz włókien mieśniowych daje skurcz mięśnia.
W skurczu uczestniczą jony wapnia- ułatwiają one powstawanie. Podstawową jednostką kurczliwą w mięśniach to SARKOMER, czyli odcinek obejmujący ułożone naprzemiennie filamenty cienkie, grube i ponownie cienkie. Podczas skurczu mięśni filamenty cienkie (aktynowe) wnikają między filamenty grube (miozynowe), to skutkuje skrócenie SARKOMERU. Zwężają się prążki jasne, natomiast ciemne nie. Schemat pokazujący budowę sarkomeru i zachodzące w nim zmiany w trakcie skurczu.
Cząsteczki tytyny łączą miozynę z linią Z. Tytyna (konektyna) – długie, włókniste białko mięśni poprzecznie prążkowanych u kręgowców, łączy filamenty miozynowe z linią Z, umieszczając tym samym miozynę w centrum sarkomeru. Na rysunku przedstawiono budowę czaszki człowieka. Podczas skurczu w obrębie sarkomeru, wskutek przesuwania się względem siebie filamentów aktynowych i miozynowych, skróceniu ulegają prążki oraz prążek. Nie zmienia się natomiast długość prążka , gdyż same filamenty nie zmieniają swojej długości.
Zbudowane są z cząsteczek białka o specyficznej budowie. Pojedyncza cząsteczka białka, monomer, zawiera fragmenty globularne zarówno na N-końcu (tzw. głowa) jak i na C-końcu (ogon). Te globularne fragmenty połączone są domeną środkową o strukturze α-helisy. Rodzaje skurczów: pojedynczy i tężcowy, skurcz izotoniczny, izometryczny i auksotoniczny.
Układ nerwowy i narz ądy zmysłów 1. Zależność siły skurczu mięśnia od obciążenia. Hierarchiczna budowa organizmu człowieka (tkanki, narządy, układy narządów). Siła napędowa skurczu powstaje w wyniku zmiany kształtu miozyny. Miozyna przesuwa cienkie filamenty w kierunku środka sarkomeru. Składa się z komponentów organicznych (komórek i macierzy) oraz nieorganicznych i mineralnych.
Kość jest bardzo skomplikowaną tkanką, która zmienia swój kształt, masę i strukturę wewnętrzną wskutek obciążenia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.