Nadpobudliwość emocjonalna u dzieci

Zaburzenia emocjonalne pojawiają się bardzo często u dzieci w wieku przedszkolnym, powodując problemy wychowawcze. Procesy emocjonalne dziecka zależą od działania układu nerwowego, hormonalnego i ogólnego stanu zdrowia, a także od kontaktów z najbliższymi osobami, wczesnych doświadczeń społecznych i atmosfery w domu rodzinnym. Zalicza się do nich nadpobudliwość emocjonalna i nadpobudliwość ruchowa, a pobudzenie wiąże się również z nadpobudliwością serca. Objawy typowe dla nadpobudliwości to między innymi potliwość, nudności, zawroty głowy. Autorzy badania doszli do wniosku, że syntetyczne kolory i benzoesan sodu może nasilić nadpobudliwość, brak koncentracji uwagi i impulsywność u dzieci.

Dodatki te przeważnie występują w niskich jakościowo produktach spożywczych.

Niestety bardzo często dodawane są do żywności przeznaczonej dla dzieci. Często mylnie stawia się znak równości między nadpobudliwością psychoruchową a ADHD. Należy pamiętać, że dziecko nadpobudliwe nie zawsze spełnia ścisłe kryteria konieczne do rozpoznania AD.

Trudności w rozwoju społecznym można podzielić na tendencje do zachowań wycofujących i zachowań antysocjalnych. Jeśli podejrzewasz u swojego dziecka nadpobudliwość psychoruchową, skontaktuj się z psychiatrą. Znajdziesz go w poradni zdrowia psychicznego w twojej miejscowości (nie musisz mieć skierowania od lekarza rodzinnego). Pomóc dziecku może też psycholog, ale on nie przepisze leków.

Nadpobudliwość (ADHD) u dzieci – jak stawia się diagnozę?

Według najnowszych badań choroba związana jest z zaburzeniami pracy mózgu. Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) to zaburzenie neurorozwojowe objawiające się deficytami uwagi, hiperaktywnością oraz nadmierną impulsywnością. Polsce przypada co najmniej uczeń w każdej klasie, u którego zdiagnozowano lub należałoby zdiagnozować nadpobudliwość psychoruchową.

Niezdiagnozowane lub źle leczone zaburzenie może prowadzić do powikłań zdrowotnych, ponieważ ryzyko urazów i wypadków u dzieci dotkniętych tym zaburzeniem jest większe. Na przerwach dużo biegają, na zajęciach wyrażają aktywność i chęć wykonywania różnych poleceń. Ten blog poświęcony jest tematyce związanej z nadpobudliwością psychoruchową u dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym. Zawiera wiele ciekawych artykułów związanych z tematyką dotycząca ADHD: rozpoznaniem, leczeniem, akceptacją w społeczeństwie oraz technikami pracy z dzieckiem nadpobudliwym w szkole. W wieku przedszkolnym nie stawia się rozpoznania ADH gdyż podobne zachowania dzieci w tym okresie mieszczą się w granicach normy rozwojowej.

Nie warto diagnozować u dziecka zaburzeń na własną rękę i doszukiwać się patologii tylko dlatego, że dziecko wydaje się inne niż np. Dr Joanna Urbańska: Wielu rodziców potwierdza, że dzieci zachowują się tak, jak objawia się nadpobudliwość ujmowana jako zaburzenie. Jednak u starszych dzieci oraz u młodzieży wyodrębnia się zaburzenia emocjonalne, głównie o charakterze nerwicowym, od zaburzeń procesu socjalizacji, określanych też jako zaburzenia społecznego zachowania. ADHD rozwija się u dzieci do 7. JAK WYCHOWAĆ DZIECKO NADPOBUDLIWE RUCHOWO, U KTÓREGO WYSTĘPUJĄ ZABURZENIA EMOCJONALNE Wychowanie dziecka nadpobudliwego ruchowo, u którego występują zaburzenia emocjonalne jest jednym z najtrudniejszych zadań, które stoją przed rodzicami i nauczycielami. U dzieci, u których występuje stan napięcia, można także obserwować takie objawy jak utrata apetytu, bóle brzucha, wymioty, nadmierne pocenie się, wzmożone napięcie mięśniowe.

Jaki wpływ na zachowania dzieci ma dieta, potwierdzają liczne już badania z tego zakresu. Coraz częściej i więcej jest wśród nas osób, u których dostrzegamy nadpobudliwość psychoruchową, deficyty uwagi czy impulsywność oraz zaburzenia emocjonalne. DIAGNOZA ZESPOŁU NADPOBUDLIWOŚCI PSYCHORUCHOWEJ U DZIECI W WIEKU PRZEDSZKOLNYM roblem zaburzeń u dzieci w wieku przedszkolnym był dla mnie zawsze interesujący.

W ostatnich latach szczególną uwagę zwraca się na zespół nadpobudliwości psychoruchowej z zaburzeniami koncentracji uwagi (ADHD).

Wśród dzieci hiperaktywnych przeważają chłopcy. Zwiększone symptomy nadpobudliwości psychoruchowej, niepokoju pojawiają się też u dzieci, które we wczesnym dzieciństwie nie miały mocnego wsparcia emocjonalnego. Są to dzieci z rodzin, w których panuje chłód emocjonalny, a rodzice nie mają czasu dla dziecka. U części dzieci nadpobudliwość może wyrażać się pod postacią wzmożonej lękliwości, czyli tendencji do reagowania lękiem na szeroki zakres zarówno pojedynczych bodźców, jak i złożonych sytuacji. Na przykład dziecko wywołane do odpowiedzi czerwieni się, poci, staje się niespokojne lub płacze, a jego mimika wyraża niepokój.

Obecnie termin nadpobudliwości psychoruchowej jest nadużywany. Nie każde bowiem dziecko, u którego obserwujemy wysoką aktywność ruchową, jest dotknięte tym schorzeniem. Zaburzeniem emocjonalnym u dzieci jest także nadpobudliwość psychoruchowa, spowodowana przewagą procesów pobudzenia nad hamowaniem. Reakcje emocjonalne są w tym przypadku gwałtowne, nieadekwatne do okoliczności. Przekłada się to na zachowanie w szkole i wśród rówieśników.

Dziecko ma problemy z usiedzeniem w jednym miejscu, wierci się i przeszkadza podczas lekcji. Przerywa rozmowę, dużo mówi i nie respektuje ogólnie. Początek zaburzeń datuje się przed ukończeniem siódmego roku życia, częściej występuje ono u chłopców, niż u dziewczynek ( 3:1). Triada objawów to: nadpobudliwość ruchowa, zaburzenia koncentracji, impulsywność w zachowaniu. Jeżeli psycholog jest w stanie zdiagnozować u dziecka te trzy podstawowe objawy, jest duże prawdopodobieństwo występowania ADHD.

Aby jednak uzupełnić obraz całego zaburzenia psychoruchowego. Wzmożona pobudliwość emocjonalna przejawia się w postaci wybuchów złości, impulsywnego działania, łatwego obrażania się, czasami płaczliwości. Szybko zniechęcają się i przerywają działanie.

Dzieci te są mało odporne na sytuacje trudne.